نورشناسی یکی از زمینه‌های مهم فیزیک محسوب می‌شود. ساخت دوربین‌ها، تلسکوپ‌های غول‌آسا و میکروسکوپ‌های دقیق مدیون پیشرفت در این مبحث فیزیک است. این شاخهٔ فیزیک همچنان به روز است و دارای کاربردها و مسائل جدید است. نورشناسی در کیهان‌شناسی اهمیت بسیاری دارا است. شبکه‌های نوری optical lattice هم یکی از ابزارهای مطالعه‌ای بسیار مهم فیزیک معاصر است.
تاریخچهٔ نورشناسی به ۷۰۰ سال قبل از میلاد بر می‌گردد. در این زمان مردم میان رودان (بین‌النهرین) و مصر، با استفاده از تراش دادن بلور کوارتز می‌توانستند عدسی بسازند. با جلو رفتن زمان، نورشناسی هندسی در یونان شکل گرفت. در قرن هفتم هجری شمسی ابن سینا کتابی با نام "دربارهٔ آینه‌ها و عدسی‌های آتشین" نوشت که قوانین اسنل (شکست نور) را به طور کامل توضیح می‌داد. در قرن سیزدهم میلادی یک دانشمند ایتالیایی اولین عینک را می‌سازد. این شاخه با تلاش دانشمندهای دیگری مانند کپلر، نیوتن، یانگ و فرنل ادامه پیدا کرد.
بر اساس دانسته‌های فعلی، ما می‌دانیم نور ماهیت موجی و ذره‌ای دارد. پدیده‌هایی مانند تداخل نور، پراش و قطبش ماهیت موجی نور را نشان می‌دهد. پدیده‌های دیگری مانند فوتوالکتریک و یا تابش اتمی ماهیت ذره‌ای آن را نشان می‌دهد. علاوه بر این‌ها، هنوز نورشناسی هندسی در بسیاری از مسائل کاربرد دارد و ما در این آزمایشات تمرکز خود را بر نورشناسی هندسی قرار می‌دهیم.
